ز من نگارم
زمن نگارم حبیبم خبر ندارد عزیز من به حال زارم طبیبم نظر ندارد
خبر ندارم من، از دل خود حبیبم دل من از من حبیبم خبر ندارد
کجا رود دل عزیز من آخ که دلبرش نیست کجا پرد مرغ حبیبم که پر ندارد،
امان از این عشق عزیز من فغان از این عشق که غیر خون جگر ندارد
همه سیاهی حبیبم همه تباهی، عزیز من مگر شب ما حبیبم سحر ندارد